Jedną Insulę, poproszę

Był mrok nieprzenikniony na przepięknym wiosennie udekorowanym górzystym padole zwanym, dla zwrócenia uwagi, gdzie gałki oczne należy skierować, Cesarstwem Insulii. Tak pięknie ptaszki tam śpiewały, że aż z gałęzi spadały. Rybki sobie rychle w stawku podskakiwały z radości, aż stanął on, którego imienia nie wolno wymawiać. Nazwisko, a jakże.

Jedna z rybek chluptających się w akwenie wodnym, kątem oka, dojrzała tego, którego dojrzeć nie chciała. Wnet do innych uradowanych rzekła -Ej, dajemy nura! -A co się stało? -Bo to jego wszystko wina! O tam, patrzajcie! Tak jak powiedziały, tak zrobiły. Sięgnęły dna najgłębszego, by nikt nie dostrzegł jak się pięknie bawią. 

Miejsce, gdzie stanął ten, którego imienia nie wolno wymawiać, dawało cień zbliżony do pomostu. On zapewne przyszedł po prostu popływać - niejeden by pewnie tak rzekł. Wskoczył więc do wody, a te z łbami rybimi jak broniły dna, tak broniły nieprzerwalnie. Jak ten wskoczył z pomostu do wody, to wody mącenie nastąpiło. Istoty czy też kreatury urybione nagle zobaczyły tego "sama wiesz kogo" i się rozpłynęły w swoich kierunkach. Ten, co wskoczył, nawet nie zauważył, że w ogóle ktoś na niego tam czyhał.

Była to noc gwiaździsta. Ogólnie ciemno było i niewszystko było widać. Nagle podpływa urybiony do innego urybionego w togę ubranego:
-Tyś powinien pamiętać, że ruchamy zawsze i wszędzie. Jesteśmy tymi, którzy wywierają istotny wpływ na ruch.
-A i owszem. Wywiercacie dziurę, której nie akceptuję. Wasze hucpowanie strajkiem musi zostać opieczętowane.
-Powiedz Ty mi, gdzie Ty taki przepis zobaczył?
-W książce kucharskiej. O, tu. Jest napisane jak byk - nie smażyć bez oleju.
-Czyli sugerujesz, że nie znamy sztuki kulinarnej?
-Sugeruję, że jesteście tłuk.

Tak też zapadła niezgoda, do dnia dzisiejszego swawola.